Het is alweer voorbij. Het gaat te snel. Met elven waren we deze keer. Géén vrouwen, het was te merken. Het taalgebruik en de onderwerpen zijn anders dan andere jaren. Volgend jaar toch maar eens proberen om weer enkele vrouwen te strikken….Stijgt misschien het niveau een beetje.
Waarom gaan jullie steeds naar de zelfde plaats, wordt er wel eens gevraagd. We hebben al een aantal (duik)plekken bezocht langs de Rode Zee, en Shams Alam met duikcentrum Wadi Gimal komt er steeds als beste uit. Het hotel is kleinschalig. De kamers en bedden zijn goed, en het eten was zeker dit jaar erg goed. Voldoende keus uit een volledig vernieuwd restaurant. Niemand is ziek geworden, in tegenstelling tot vorig jaar. Ook het personeel is erg vriendelijk, zeker nu ze ons beginnen te kennen. Dit was tenslotte al de achtste keer dat we daar kwamen. Voor het duiken maakt het niet uit. Bovendien hebben we meestal een boot voor ons alleen, want in januari komt daar geen hond. Wat je ziet is steeds een verrassing. Het leuke is ook dat je de duikstekken een beetje leert kennen, wat het navigeren weer makkelijker maakt. Maar het belangrijkste vind ik toch de eenvoud van het geheel. Er is amper een bar en je bent (bijna) verplicht om samen de dag én de avond door te brengen. In deze tijd, waarbij iedereen zijn mond vol heeft over facebook en allerlei andere sociale netwerken lijkt dit natuurlijk de gewoonste zaak van de wereld. Voor ons hoeven die grote ressorts met hun vele restaurants en nachtclubs etc. niet. Wij hebben genoeg aan elkaar. Hopelijk spreek ik voor iedereen, maar ik zou het niet (nog eens) uit willen uitproberen!!! Vreemd dat er toch nog deelnemers rond lopen met een gsm (of hoe heten die dingen tegenwoordig) in de hand terwijl de sociale contacten voor hun neus lopen!!
Ons gezelschap bestond uit: Noud, Jacques, Jan v E, Jan v d H, Johan, Kees van Rijswijk, Roel, Laurent, Peter d G, Frans v R, en ik, Piet. Een redelijk “nieuwe” samenstelling. Enkele leden zijn nieuw in het gezelschap en anderen zijn al lang niet meer in Egypte geweest. De reis verliep voorspoedig, behalve dan dat Noud zijn koffer op het vliegveld in Marsa Alam mistte. Waarschijnlijk achter gebleven in Amsterdam, of in zijn eentje een wereldreis aan het maken? Feit is dat Noud in ieder geval dacht: die koffer zie ik nooit meer. Wat zat er in die koffer? Volgens Noud van alles: een auto, 7 liter van de fijnste cognac, een hond, drie potten mayonaise, splinternieuwe duikspullen, speciaal voor deze vakantie gekocht…..Allemaal spullen om met zijn collega’s te delen…. Dat kan je natuurlijk makkelijk zeggen, als je verwacht dat je die koffer toch nooit meer ziet. Helaas, of gelukkig, de koffer werd zaterdagavond toch nog gebracht, weliswaar opengebroken, maar Noud vertrouwde mij toe dat er niets ontbrak. Wat zat er toen in één keer wel in de koffer? Oude duikspullen, een beetje cognac, maar géén auto, geen hond…. Het zal gene vette worden bij de verzekering….hoewel hij natuurlijk wel recht heeft op een flinke vergoeding, vind ik. Drie dagen dezelfde onderbroek…….onzin natuurlijk, hij heeft van zijn duikcollega´s voldoende spullen kunnen lenen om die dagen door te komen. Mijn maat paste hem niet…..
De eerste dag op de boot begon niet goed. Veel wind en daardoor enkele zeezieken. 5 om precies te zijn. Kotsen tegen de klippen omhoog. Natuurlijk geen pilletje gepakt en natuurlijk ook niet naar de goede raad van de oude zeebonken (oa mijn raad) geluisterd. Nooit binnen gaan zitten of nog erger: liggen. Beste wat je kan doen is vanaf het begin in het midden op het bovendek gaan staan, en proberen recht te blijven zonder je handen te gebruiken. Dan werken je evenwichtsorganen ten minste. Natuurlijk wel in de buurt van een paal, anders val je om. Ook de diesellucht van de motor vermijden. Vanwege de wind was het zicht die dag ook iets minder. De volgende dagen werden steeds beter en vanaf de derde duikdag was alles normaal te noemen. De watertemperatuur was 23 graden, één graad minder dan vorig jaar, maar zeker nog acceptabel. Laatste dagen was het ronduit warm.
De duiken waren ouderwets goed. Weer alles gezien: haaien, schildpadden, dolfijnen en natuurlijk ook alle vissen die je je maar in kunt beelden. Laurent en ik zagen een enorm grote Eagle ray voorbij zweven. Noud en ik besloten niet te gaan nachtduiken, en het gevolg was natuurlijk dat de anderen van alles zagen…spanish dansers…pieren, slakken en wormen in alle vormen. Wij deden maar net of we het geloofden, maar we weten natuurlijk wel beter! Mijn mooiste duik was toch wel op Sharp Shaam, een kopij van Elfinstone, een enorme drop off, waar we haaien zagen en vanwege de enorme afmetingen van het rif, een grootse indruk achter liet. Een andere (drift)duik, die ook hoog op onze lijst stond, viel dan weer wat tegen, en dat dan vanwege de stroming die we pal tegen hadden. Een vergissing van de duikleider. Omdat niemand van onze groep van 6 duikers klaarblijkelijk wilde opgeven, werd er zeker een half uur tegen die stroom in gevochten om de boot uit eindelijk te bereiken. Gekkenwerk, maar als je niet onder wilt doen voor een ander, is opgeven geen optie. Dit had overigens totaal geen probleem opgeleverd, want de rubberboot pikt je zo op. Waar de vrijdagavondtraining al niet goed voor is. Duiken van een uur waren normaal, maar er werden ook tijden genoteerd tussen de 70 en 80 minuten. Sommigen krijgen er gewoon niet genoeg van.
Na het duiken wordt er steevast een pint gedronken op de duikbasis, waarna we naar de kamers vertrekken voor een rustpauze (irish coffee) en om te douchen. Rond 19.00 uur gaan we naar het restaurant. Tussendoor kan er een nachtduik gemaakt worden. Het is wel geen nacht, maar wel al redelijk donker. Voor het avondeten wordt redelijk veel tijd vrijgemaakt. Er was dit jaar meer keuze dan we gewend zijn. Verschillende vleessoorten, vis en steeds één of meerdere pastagerechten. Aan dit alles gaat natuurlijk een flink bord soep vooraf (en bij sommigen zelfs achteraf, als toetje). Hoe krijg je het nog binnen. Traditioneel maken we in onze vakantieweek, direct na het duiken, een woestijnwandeling. Niet iedereen gaat mee (vermoeidheid?) maar ik vind het toch elke keer de moeite waard. Het geeft je een beetje de mogelijkheid om de weidsheid van de woestijn te ervaren en om contact te maken met de plaatselijke bevolking (Bedoeïenen). Hun kinderen komen meteen toegelopen, waarschijnlijk in de hoop iets te krijgen, maar zeker ook uit nieuwsgierigheid. Leuk als je ze ook echt iets kunt geven. Kees had zelfs een hele zak oude maar zuivere en goed bruikbare kleren meegebracht, die ze onmiddellijk aannamen. Hopelijk zijn ze er blij mee, maar dat konden ze ons niet duidelijk maken. Ik denk van wel, en dit verdient navolging. Volgend jaar weer en natuurlijk is ook kinderkleding welkom, lijkt mij.
Na het avondeten slenteren we steeds naar onze stamcafé, de bedoeïenentent (heroïnetent in de volksmond). Onder de arm natuurlijk een fles met één of andere sterke drank, meestal om te mixen. Hier wordt de wereldpolitiek besproken en draait Jan zijn lievelingsmuziek via zijn i-pot, of hoe dat ding ook moge heten. Meestal zou ik willen dat dat ding i-kapot heette, want zijn smaak is niet mijn smaak. Het valt me tegen van Jan….. Tante Leen, daar wordt ik niet warm van. De geluidskwaliteit is natuurlijk ook hopeloos. Hier moet voor volgend jaar nog een goede oplossing gezocht worden of ik ga zelf zingen. Jan´s quiz, muziek uit de oude doos, was dan weer wel een voltreffer. Roel wist de meeste antwoorden. Verder werd er een grondige hekel uitgesproken tegen douanebeambten én andere ambt… Stop, opletten wat ik zeg. Onder ons gezelschap was namelijk ook een belastingsbeamtde (ik krijg het woord bijna niet op papier). Gek dat dit soort mensen (onder de vakantie) toch gewoon kunnen doen…. Grapje. Peter heeft zich helemaal geïntegreerd in ons gezelschap en erg genoten van zijn vakantie, en wij van hem. Volgend jaar mag hij weer mee. (Wel even een andere baan zoeken.)
Dit jaar was de reis goedkoper dan voorheen. Er was een speciale aanbieding van Diving World en voor de eerste keer hebben we de duiken direct bij Wadi Gimal geboekt. Voordeel is dat je de duiken die je niet maakt (bv zeeziek, vermoeidheid) ook niet hoeft te betalen. All-in is voor ons geen goede optie: dit systeem geldt alleen voor het restaurant en voor de bar aan het zwembad. Wij komen natuurlijk wel in het restaurant, maar drinken daar maar één consumptie onder het eten, en voor de rest komen wij enkel op plaatsen waar het all-in systeem niet geldt.
Kortom: alweer een fantastische duikvakantie, alles bijeen goed weer, zeker voor herhaling vatbaar.
Ben jij er volgend jaar ook bij? Ik wel! (Leden uit het onderwijs (en studenten) natuurlijk niet, zij hebben bijna altijd vrij, maar net niet als wij gaan…. Oei, dat heb ik niet gezegd, hoe delete je nou zoiets?)
Piet.
Laat een reactie achter
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.